Actueel

Ooit sloot het echtpaar aan bij de toenmalige kantinebeheerders Ruud en Margreet. Toen die stopten, gingen ze zelf door en de laatste jaren werkt de DESZ-kantine met zes kernteams. Jan en Aly bleven daarnaast verantwoordelijk voor de inkoop en de contacten met verschillende partijen. "Dat vond ik zelf altijd ontzettend leuk om te doen, al heb ik wel eens de indruk dat mensen onderschatten hoeveel tijd er in gaat zitten", zegt Aly.

Ze geeft als voorbeeld de zondag. "Na het koffiedrinken gingen we altijd weer naar DESZ. Kijken wat we moesten bestellen en nog wat dingen afronden. Daar was je dan zo anderhalf uur mee bezig. Ook weer hartstikke leuk en gezellig, maar het kost allemaal wel tijd", vertelt Aly. Dat was een van de redenen om het stokje uiteindelijk over te dragen. "Ik ben bovendien 62 jaar: als ik zo'n hele zaterdag in de kantine sta, ben ik 's avonds af", vult Jan aan.

Ondanks die eindeloze lijst met uren, kijken ze vooral met een goed gevoel terug op de afgelopen jaren. "Zelf vonden we de toernooien en de familiedagen altijd het mooiste. Daar keek ik echt naar uit. Ook omdat je dan andere gezichten op het sportpark zag. De contacten met alle ploegen waren op zulke dagen ook heel leuk. Toen we nog geen pinautomaat in de kantine hadden, ben ik eens met een handvol pinpassen van vreemde spelers naar het dorp gereden om geld voor ze te halen. Dan konden ze toch iets bestellen bij DESZ."

Dat soort gezelligheid gaan ze uiteindelijk het meeste missen. "Na afloop even nazitten met de vrijwilligers en zelf een biertje drinken. Of de optredens van alle artiesten die hier zijn geweest, tot Henk Wijngaard aan toe. Super vond ik ook die Ik Hou van Holland-avonden, waarbij de spelers van het eerste achter de bar stonden", vertelt Jan. "Wat ik ook altijd prachtig vond, waren de kampioenschappen van de jeugdteams. Dan kwamen de spelers een patatje eten in de kantine en zetten we nummers als We Are the Champions op. Prachtige herinneringen voor die jongens, en voor ons ook. De titels van het eerste waren natuurlijk ook schitterend."

Jan loopt een halve eeuw rond bij DESZ, bedenkt hij zich. "Op mijn dertiende ben ik in Zwartsluis komen wonen en toen heb ik me meteen aangemeld bij de club. Via de jeugdteams kwam ik in het eerste en daarna heb ik nog lang bij de veteranen gespeeld. Later ging Joy natuurlijk voetballen. DESZ is dus een echt onderdeel van mijn leven. Dat zal het ook wel blijven, al heb ik me voorgenomen om een jaar rustig aan te doen. Wel ga ik lekker de wedstrijden bekijken. Dat heb ik wel eens gemist. Als je in de kantine werkt, zie je de duels niet en kun je nooit eens met de bus mee naar de uitwedstrijden."

Voor Jan was het vorig jaar duidelijk dat hij zijn laatste jaar in ging, Aly moest nog wat langer aan dat idee wennen. "Ik heb nog lang getwijfeld of ik met iemand anders verder wilde in een kernteam. Een maand geleden heb ik de knop omgezet. Het is goed zo. We krijgen nu meer tijd voor andere dingen. Sinds kort hebben we een caravan op Texel staan waar we elk weekeinde naar toe gaan. Dat kan nu ook makkelijker. Wat ik wel jammer vind is dat ons laatste jaar tijdens de coronaperiode was. Dat maakt het afscheid natuurlijk minder leuk."

Dinsdagavond nemen ze nog even een kijkje in de kantine waarin ze zoveel uren hebben gewerkt. DESZ-vrijwilligers werken hard aan de verbouwing. Na de zomer kunnen voetballers en supporters terecht in een opgefrist onderkomen met een fraaie bar en veel meer licht. "De een vindt het mooi, de ander zal er aan moeten wennen. Zo gaat dat met dit soort verbouwingen", klinkt het.

Het is ook het lot van elke voetbalvereniging: iedereen bemoeit zich met van alles en nog wat. Dat is tegelijkertijd de charme van een club. "Het gezeur en gezanik aan de bar ga ik niet missen", glimlacht Aly. "Maar we hebben hier vooral hele leuke jaren gehad, die we voor geen goud hadden willen missen. Het was een toptijd."

Yvonne en Esme Kisjes nemen de inkoop van Jan en Aly over. Voor een aantal kernteams zoekt DESZ nog nieuwe vrijwilligers.