Actueel

Aangezien we zo vroeg mogelijk op onze plaats van bestemming wilden aankomen, werd afgesproken dat we om half 8 's ochtends zouden verzamelen bij DESZ. Zoals wel vaker dit seizoen was Remco te laat. Hij verklaarde later dat dit een direct gevolg was van het feit dat de woonboot in de Amstel lag en dat daarom de brug omhoog stond.

Afijn, iets later dan dat de bedoeling was en onder luid gejoel van aanwezige familieleden, verlieten wij Zwartsluis. Vanaf het eerste moment zat de sfeer er al goed in. Zo werd er veelvuldig gezongen, werd de ene na de andere schuine mop verteld en zorgde de vraag 'zijn we er al bijna?' iedere keer weer voor hilariteit.

Iets na 9 uur kwamen we aan in Den Helder, alwaar wij ook al gauw de veerboot op mochten. Dit was tevens de plek waar wij de familie Fakkert troffen, die al iets eerder uit Zwartsluis waren vertrokken vanwege het feit dat zij een vouwwagen mee sleepten. Na een korte overvaart arriveerden we vervolgens op Texel, om niet veel later bepakt, bezakt en be-man-pursed aan te komen op de camping van bestemming. Het feest kon nu echt beginnen!

En dat feest begon uiteraard met potjes voetbal en een duik in zee. Aangezien de lunch zich alweer snel aandiende, kreeg iedereen hierna de mogelijkheid zich even op te frissen. De overheerlijke broodjes knakworst waar wij ons vervolgens op stortten, bleken een ideale bodem voor een tweede 'ronde' op het strand. Ditmaal was de begeleiding ook getooid in zwemkleding, waardoor hun gebronsde, atletische lichamen ook eens aan het werk konden worden gezet.

Na een uitgebreide zwempartij en enkele indrukwekkende sprints om wie als eerst in het water zou belanden, kwam de voetbal er aan te pas. Samen met de talenten van de F1 toonden de begeleiders zich ware balkunstenaars. Dit werd nog eens extra duidelijk toen de volleybal ten tonele verscheen. De ene showduik was nog indrukwekkender dan de ander. De begeleiding was on fire en menig strandganger was terrified!

Aangezien het zo langzamerhand toch wat fris werd en we onze kunsten lang genoeg hadden vertoond, gingen we rond het uur van vijf terug naar de beide caravans en vouwwagen. Waar de jeugd hier het voetballen voortzette, kwam de begeleiding tot rust voor de TV bij een EK-wedstrijd. Toen deze was afgelopen kreeg iedereen de tijd om zich op te frissen en voor te bereiden op het avondeten!

Rond zeven uur vertrokken wij met z'n allen naar een nabijgelegen strandtent, waar van tevoren een plekje was gereserveerd. Na stokbrood als voorafje, deden wij ons te goed aan het hoofdgerecht, uiteenlopen van spareribs, saté en kogelbiefstuk tot patat met wat lekkers. Uiteraard was er nog ruimte voor een toetje: ijs!

Met een volle maag en voorzichtig toeslaande vermoeidheid, vertrokken wij na het toetje weer naar de camping. Eenmaal aangekomen maakte de jeugd zich op voor de welverdiende nachtrust. Dit wil niet zeggen dat deze ook snel gevat werd. Zoals wel vaker deze dag werd er namelijk nog lange tijd gelachen en gegiecheld. Toch had na enige tijd de laatste giechel geklonken en keerde de rust langzaam maar zeker terug op de camping.

Deze rust was echter van korte duur, want al gauw liet ook de begeleiding van zich horen. Het was lachen, gieren en brullen geblazen! Om de campinggasten vervolgens met rust te laten, en de 'oudjes' hun nachtrust te gunnen, hebben Tom en Remco het feest hierna in het centrum van De Koog voortgezet. Naar verluidt was dit zo'n nacht die je normaal alleen in films ziet.

Enkele gezellige uurtjes en een kort nachtje later, was het op zondag alweer relatief vroeg dag. Hier had de één het iets moeilijker mee dan de ander. Wat de jeugd in ieder geval gemeen had, was dat zij stuk voor stuk alweer enorme honger naar de bal hadden. Vanzelfsprekend moesten er dan ook meteen, desnoods in pyjama, de nodige partijtjes worden gespeeld.

Na deze prettige ochtendactiviteit en een welkom ontbijtje, trokken wij de schoenen of slippers aan voor een wandeling die onder leiding stond van Petra. Niet wetende waar zij ons heen bracht, werd haar al gauw gevraagd waarheen de weg zou leiden. Na zo'n twintig minuten werd ons dit duidelijk: een uitkijkpunt met fantastisch uitzicht over het eiland. Een hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk!

Aangezien het moment van vertrek steeds dichterbij kwam, werd de terugweg over het strand maar al te graag aangegrepen om een laatste keer de kou van de zee te trotseren, elkaar in te graven of heuze gangenstelsels te bouwen. Toen er voldoende afscheid was genomen van het strand en alle bijbehorende activiteiten, keerden wij terug naar de tent.

Hier bleek de lunch ondertussen al under construction. Marcel V. had zichzelf namelijk achter het gaspitje gepositioneerd en produceerde het ene na het andere ei-meesterwerk. Dat, in combinatie met de 's ochtends door Tom en Marcel v. O. aangerukte croissants, maakte dit (wederom) tot een waar feestmaal.

Toen we deze culinaire heerlijkheden achter de kiezen hadden, werd het helaas tijd om voorzichtig de boel op te ruimen en onszelf klaar te maken voor vertrek. Terwijl onze tijd op Texel weg tikte, leek dit ook te gelden voor het energieniveau van de jeugd. Ze 'vielen' namelijk met bosjes tegelijk, vooral nadat de terugreis was ingezet.

Een mede hierdoor rustige twee uur, en een ijsje in Giethoorn, later kwamen wij aan in Zwartsluis. Net als bij ons vertrek en gedurende het afgelopen jaar, bleken er weer een hoop familieleden acte de présence te hebben gegeven. Nadat de nodige knuffels waren uitgedeeld en eerste ervaringen waren verteld, werd nog even een officieel moment genomen.

Allereerst werd de organisatie (lees: families Vos en Van Olst) bedankt voor de uitstekende zorgen gedurende het weekend. We zijn niks te kort genomen en alles was tot in de puntjes geregeld. Nogmaals bedankt!

Als absolute afsluiter kreeg iedere speler vervolgens een foto- en verslagenalbum van het afgelopen jaar. Een verdiend aandenken aan twee werkelijk fantastische seizoenen, bestaand uit (nagenoeg) louter hoogtepunten. Iets wat mogelijk is gemaakt door deze geweldige spelersgroep en hun betrokken families. Wanneer ik terugdenk aan het voorbije jaar en het afsluitende weekendje Texel, krijg jij die lach niet van mijn gezicht.

Bedankt!